«زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» چهارمین ساخته ی سینمایی روح الله حجازی است. حجازی که دارای تحصیلات حوزوی می باشد در دو کار اخیر خود فضای فیلمهایش را وارد خانواده ی ایرانی کرده و می خواهد اجتماع و خانواده ی ایرانی را مورد بررسی قرار دهد.
به گزارش گروه فرهنگی سراج24، داستان فیلم در مورد زوجی میانسال است (با بازی حمید فرخ نژاد و هنگامه قاضیانی) که در خانه ی قدیمی و بزرگ خود به همراه فرزندشان (ترلان پروانه) زندگی می کنند. داستان فیلم از شبی شروع میشود که قرار است دختر خواهر زن (ترانه علیدوستی) به همراه همسرش (پیمان قاسم خانی) برای دیدن خانه و آماده کردن آن برای نوسازی به آنجا بیایند.
سه زن در فیلم حضور دارند. خانم محمودی (محدثه) ، دخترش و ساناز خواهر زاده اش. دو زن بزرگتر هر کدام تعریف خود را از زندگی دارند و به نگاهی که باید در زندگی رسیده اند اما کاملا متضاد با یکدیگر. خانم محمودی زنی سنتی و قائل به احترام برای خانواده و در پی حفظ ارزش های خود است. ساناز دقیق برعکس وی است. با مردی به خانه ی خاله اش آمده که فقط وی را دوست دارد و به عقد وی نیز هنوز در نیامده و همین رابطه ی متزلزل نیز برای وی زیاد مهم به نظر نمی رسد. این وسط دختر محدثه نیز کاملا تاثیر پذیر از ساناز است. وی که مادر خود را زنی مقرراتی و سخت گیر می بیند با دیدن ساناز به وی جذب می شود.
اما دو مرد حاضر در فیلم. آقای محمودی و شوهر ساناز رامتین. آقای محمودی مردی است نیمه سنتی که خیلی هم در گیر و دار سنت نیست اما خیلی از مسائل را از دید سنت تحلیل می کند. وی می خواهد خودش را با جامعه وفق دهد ولی این مساله را فقط در لحظه ای که در آن قرار دارد می بیند. از طرفی وقتی اختلاف بین ساناز و شوهرش را می بیند به زنش می گوید به ما چه ارتباطی دارد و از طرف دیگر ساناز را در خلوت به کناری کشیده و راجع به آن صحبت می کند. کسی است که حتی از فکر اینکه زنش با کس دیگری رابطه داشته باشد به هم می ریزد ولی در قسمت هایی از فیلم متوجه میشویم که خود با کسانی رابطه داشته یا دارد. از آن طرف رامتین مردی است تقریبا جا افتاده اما با تفکراتی نو . وی از اینکه همسرش با دوست صمیمی اش صحبت کند ناراحت نمی شود و حتی تمایلی به فهمیدن موضوع صحبت آنها ندارد ولی از طرفی از جدا شدن ساناز از وی نیز می ترسد چرا که وی را دوست دارد. او نیز اما به نوعی درگیر سنت است و اصرار دارد که در زندگی مرد باید حرف اول و آخر را بزند ولی با نگاهی متعادل تر نسبت به آقای محمودی.
هر چند مسعود فراستی منتقد برجسته سینمای ایران معتقد است که «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو هشدار دهنده است نه سیاه» اما به نظر می رسد حجازی نیز این بار برای هشدار دادن به یک مورد کلیشه ای برخورده و آن اینکه برای نشان دادن سفیدی و پاکی مجبور شده است سیاهی و ناپاکی را به تصویر بکشد.
هر چند حجازی به دنبال این بوده که از یکسری روابط غیرعرفی و غیرشرعی در زنگی مدرن بین جوانان و نوجوانان هشدارسازی کند اما به نظر می رسد او برای رسیدن به هدفش مسیر درستی را انتخاب نکرده است.
ترویج روابط نامشروع، ارتباطات آزاد دختر و پسر و ... از جمله مواردی است که به وفور در «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» به چشم می آید. روابطی که شاید در انتها با یک نتیجه گیری چند دقیقه ای همه بافته ها را پنبه کند اما قطعا برخی تفکرات باطل را در ذهن مخاطب ترسیم می کند.
البته این معضل به اثر حجازی محدود نمی شود و متاسفانه طی سالیان اخیر بارها و بارها با این اتفاق روبرو بوده ایم که کارگردانان ما نیاموخته اند که برای ترسیم زیبایی به دنبال تقبیح زشتی نباشند. روشی که هر چند در نهایت به مذمت زشتی و کارهای ناپسند ختم می شود اما قطعا آموزه هایی از بدی و کجی ها را نیز به مخاطب القا می کند.
